Het is kerstavond 1945. Wanneer een brand de woning van de family Sodder in de as legt, blijken 5 van de kinderen spoorloos verdwenen. Niemand heeft ze zien vluchten voor de vlammen, niemand kon hun lichamen vinden.
————————————————————————————————————————————-
Geen zin in lezen? Luister dan naar de MoordMoment PODCAST
————————————————————————————————————————————-
Een familiewoning in Fayetteville, West Virginia, werd bewoont door de familie Sodder. Vader George, moeder Jennie en 9 van hun 10 kinderen.
Vader George werd geboren als Giorgio Soddu op Sardinië, Italië in 1895. Op zijn 13e emigreerde hij naar de Verenigde Staten. Hij praatte niet veel over zijn leven in Italië, ook niet over de reden waarom hij emigreerde. Na een paar jaar te hebben gewerkt bij de spoorwegen in Pennsylvania, kreeg hij een vaste baan als chauffeur in Smithers, West Virginia. Niet veel later begon hij zijn eigen transportbedrijf. Jennie Cipriani, ook een Italiaanse immigrant en de dochter van een winkelier in Smithers, werd zijn vrouw. Net 3 kilometer buiten de stad vonden ze samen een prachtige houten woning, met 2 verdiepingen, te midden van de grote Italiaanse immigranten populatie in Fayetteville.
George zijn bedrijf floreerde. Tussen 1923 en 1943 werden hun 10 kinderen geboren. Hun dochter Sylvia was de jongste. Toen zij werd geboren, had de op één na oudste zoon Joe, het ouderlijk huis verlaten om te gaan vechten in de 2e wereld oorlog.
Een lokale ambtenaar noemde het gezin : "één van de meest gerespecteerde
middenklassefamilies die er zijn". George had echter een uitgesproken
mening over de meeste onderwerpen en was niet verlegen deze te uiten.
Met name zijn felle verzet tegen de Italiaanse dictator Benito Mussolini
had geleid tot stevige ruzies met andere leden van de
immigrantengemeenschap.
Een bezoekende levensverzekeringsverkoper bedreigde George, vanwege de "vuile opmerkingen" die hij over Mussolini maakte. De verkoper legde uit dat, vanwege deze uitspraken, George zijn huis in rook zou opgaan en zijn kinderen worden vernietigd! Alles vanwege zijn uitspraken over Mussolini.
Mede vanwege deze bedreiging was de familie alert.
Een plaatselijk elektriciteitsbedrijf had onlangs de gehele Sodder woning voorzien van nieuwe bekabeling, had een elektrisch fornuis geïnstalleerd en verklaarde de woning veilig. Ondanks dat had een toevallige bezoeker George gewaarschuwd voor de zekeringkasten. Die zouden volgens hem op een dag zéker brand veroorzaken.
In de weken voor kerst hadden de oudere Sodder zonen een vreemde auto opgemerkt die langs de hoofdweg geparkeerd stond. De inzittenden hadden iets te opvallend naar de jongere Sodder kinderen gekeken toen die uit school kwamen.
Kerstavond 1945
 |
| Moeder Jennie |
Rond 00:30 uur ging plots de telefoon. Moeder Jennie werd wakker en liep naar beneden om de telefoon op te pakken. Het was een vrouw waarvan ze de stem niet kende. Er klonk op de achtergrond gelach en het gerinkel van glazen. Jennie zei dat de vrouw verkeerd verbonden was en hing op. Jennie kon die "rare lach" van de vrouw niet uit haar hoofd zetten.
Toen ze terug liep om weer naar bed te gaan, viel het haar op dat de verlichting nog aanwas, de gordijnen nog open waren en de voordeur niet op slot zat. Oudste dochter Marion was op de bank in slaap gevallen. Jennie nam aan dat de andere kinderen naar bed waren gegaan op hun zolderkamer, vergrendelde de voordeur, sloot de gordijnen en deed het licht uit.
Jennie lag net goed en wel in bed toen ze schrok van een luide knal. Het klonk alsof er een voorwerp het dak had geraakt en er vervolgens af rolde. Daarna was het stil en zakte Jennie in slaap. Na nog eens een half uur werd ze opnieuw wakker, maar door een rooklucht. Ze stond op en ontdekte dat George zijn kantoor kamer in brand stond, op de plek waar de telefoonlijn zat en de zekeringskast was. Snel maakte ze George wakker, die op zijn beurt de oudere zonen wekte. Jennie greep Sylvia.
Eenmaal buiten schreeuwden ze richting zolderkamer, in een poging de andere kinderen te wekken. De trap naar zolder had inmiddels vlam gevat, dus ze konden met geen mogelijkheid naar boven komen.
Tegenslag na tegenslag
De telefoon werkte niet dus Marion moest naar het huis van de buurman rennen om de brandweer te bellen, maar ze kreeg geen telefoniste aan de lijn. Op de nabijgelegen weg had een voorbijganger de vlammen gezien en belde vanuit een nabijgelegen café, maar ook hij kon de telefoniste niet te pakken krijgen. Vanaf een telefoon ergens helemaal in het centrum van de stad werd uiteindelijk succesvol de brandweer op de hoogte gebracht.
Inmiddels deed George verwoede pogingen om de zolderkamer te bereiken. Hij was op blote voeten langs de buitenmuur geklommen en had een zolderraam opengebroken, waarbij hij zijn arm lelijk open sneed. Het plan was om vanaf daar met een ladder naar binnen te klimmen, maar de ladder stond niet op de gebruikelijke plek en bleek spoorloos verdwenen. George rende naar de waterton, wellicht kon hij de brand zelf blussen, maar de water was volledig bevroren. Vervolgens probeerde hij beide vrachtwagens, die hij voor zijn bedrijf gebruikte, naast het huis te zetten om zo naar het zolderraam te kunnen klimmen, maar beide vrachtwagens weigerden te starten, ondanks dat ze een dag daarvoor nog probleemloos hadden gewerkt.
Zijn arm onder het bloed, zijn keel pijnlijk door het schreeuwen van de namen van zijn kinderen. Radeloos en gefrustreerd was er uiteindelijk geen andere keuze dan het huis 45 minuten lang te zien afbranden en instorten, er van uit gaande dat 5 van hun kinderen hierbij waren omgekomen.
Afscheid
Pas laat in de ochtend arriveerde de brandweer. Door de oorlog was er te weinig mankracht en iedereen moest telefonisch op de hoogte worden gebracht. Toen de ploeg eindelijk compleet was, bleek niemand de brandweerwagen te kunnen besturen en moest men wachten op een beschikbare chauffeur.
Één van de brandweermannen was de broer van Jennie. Hij ging zoeken in de overgebleven asresten naar overblijfselen van de kinderen. Er werden echter geen botten gevonden, zoals men zou verwachten na een overlijden in een brand en de gedachte ontstond dat het vuur zo heet was, dat het ook de botresten had verbrand. Er werden slechts enkele botstukjes gevonden.
Na 4 dagen besloot George anderhalve meter aarde over de uitgebrande resten te gooien, omdat ze de trieste aanblik niet meer konden verdragen. Ze wilden er een herdenkingstuin van creëren.
Een dag later kwam de uitslag van het gerechtelijk onderzoek die concludeerde dat de brand een ongeluk was, veroorzaakt door "defecte bedrading". Onder de juryleden was de levensverzekeringsverkoper die George en zijn familie had bedreigd met het afbranden van zijn huis en het vernietigen van zijn kinderen.
Op 30 december werden de overlijdensakten van de 5 kinderen afgegeven en werd er een begrafenis gepland. George en Jennie waren overladen door verdriet en konden het niet opbrengen hierbij aanwezig te zijn. De overige kinderen deden dit wel. De plechtigheid vond plaats op 2 januari 1946.
 |
| Reclamebord |
Vragen
Niet lang na de begrafenis, begon de familie Sodder alle bevindingen in twijfel te trekken. Want, als de brand door een elektrisch probleem was veroorzaakt, waarom bleef de kerstverlichting dat nog branden, terwijl de stroom volledig uitgevallen had moeten zijn.
Daarna vonden ze de ladder, die normaliter tegen de zijkant van het huis stond en in de nacht van de brand plots was verdwenen. De ladder lag op de bodem van een dijk, ruim 20 meter van het huis vandaan.
Een telefoonreparateur had ontdekt dat de telefoonlijn niet was doorgebrand, zoals ze dachten, maar van buitenaf was doorgesneden op ruim 4 meter hoogte(!) Er werd wel een man gearresteerd die bekende de telefoonlijn te hebben doorgesneden, omdat hij in de veronderstelling was dat dit een stroomkabel was, maar ontkende iets met de brand te maken te hebben gehad. Hij gaf ook nooit een motief voor zijn daad.
Dan het feit van de ontbrekende botten. Veel van de huishoudelijke apparaten waren herkenbaar teruggevonden in de asresten, samen met delen van het tinnen dak. Had dit dan ook niet allemaal volledig verwoest moeten zijn? In een krantenartikel had Jennie een bericht gevonden van een soortelijke tragedie waarbij de skeletresten van alle 7 slachtoffers waren teruggevonden. Ze testte de theorie door stapeltjes dierenbotten te verbranden. Ook nam ze contact op met een crematorium medewerker. Hij vertelde dat menselijke resten altijd achterblijven, zelfs nadat lichamen 2 uur lang bij 1090 graden Celsius werden verbrand. Hun woning was binnen een uur verwoest.
George geloofde dat er met zijn vrachtwagens was geknoeid, misschien wel door diezelfde man die de telefoonkabel van hun woning had doorgesneden. Anderen geloven dat hij simpelweg de motor had verzopen doordat hij van de stress en adrenaline te veel gas gaf bij het starten.
De vrouw die het vreemde nachtelijke telefoontje had gepleegd werd gevonden. Hoewel eerst werd gedacht dat het telefoontje in verband stond met de brand, bevestigde de vrouw dat ze per ongeluk het verkeerde nummer had gebeld en zij er niets mee te maken had.
 |
| Soddor Memorial Garden |
Begin 1946 raakte de familie er steeds meer van overtuigd dat de kinderen nog in leven waren. Al snel werden er aanwijzingen gevonden dat de brand inderdaad opzettelijk was aangestoken. Een passerende buschauffeur getuigde dat hij enkele mensen "vuurballen" naar het huis had zien gooien. Een paar maande later, toen de sneeuw was gesmolten, vond Jennie een soort rubberen bal-achtig voorwerp in de buurt van de herdenkingstuin en dacht terug aan de klap die ze toendertijd op het dak had gehoord. Volgens George leek het op een granaat die in de oorlog werd gebruikt.
Getuigen beweerden de Sodder kinderen te hebben gezien. Een vrouw die op afstand naar de brand had staan kijken, beweerde de kinderen in een passerende auto te hebben zien zitten.
Een andere vrouw had de kinderen de ochtend na de brand ontbijt had geserveerd, in een plaatsje tussen Fayetteville en Charleston. Het was haar opgevallen dat de auto op de parkeerplaats kentekenplaten uit Florida had.
Een ingehuurde privédetective had geruchten gehoord dat Brandweercommandant Morris in de asresten een hart had gevonden, die hij in een metalen doos stiekem had begraven. Dit had hij aan een plaatselijke predikant opgebiecht, die het op zijn beurt aan George vertelde. Samen met Morris groef hij het blikje op en brachten het voor onderzoek naar een plaatselijke begrafenisondernemer. Die bevestigde dat het een verse runderlever betrof, die nooit aan vuur blootgesteld was. Later gingen er geruchten rond dat Morris het runderlever expres daar had geplaatst in de hoop dat George en Jennie het zouden vinden en er zeker van zouden zijn dat de kinderen waren omgekomen.
Opgraving
Op een dag vond George een foto in een tijdschrift van een groepje jonge balletdanseressen waarvan er één leek op zijn vermiste dochter Betty. Hij zocht het meisje op en deed herhaalde verzoeken haar te zien en te spreken, maar die werden afgewezen.
George zocht contact met de FBI en niemand minder dan J. Edgar Hoover zelf reageerde persoonlijk op zijn brieven. Hij zei dat het een lokaal onderzoek betrof en niets kon ondernemen zolang de lokale autoriteiten niet om zijn hulp vroegen.
Patholoog Oscar Hunter werd succesvol overgehaald om de resten op het terrein nog eens grondig te onderzoeken. Daarbij werden boeken, munten en enkele fragmenten van menselijke wervels. Aangezien de wervels toebehoorden aan een oudere persoon en niet in aanraking waren geweest met vuur, concludeerde men dat de botresten per ongeluk van het nabijgelegen kerkhof waren meegekomen bij het platwalsen en afdekken van de resten van de woning.
Dit onderzoek en de conclusie daarvan trok nationale aandacht. Na 2 hoorzittingen vertelde gouverneur Okey L. Patteson dat de Sodders zaak "hopeloos" was en trok de handen er van af. Op dat moment kon de FBI de zaak onderzoeken voor een mogelijk interstatelijke ontvoering. Na 2 jaar vruchteloos aanwijzingen te hebben gevolgd sloten zij ook de zaak.
Familie onderzoek
De Soddors gaven de hoop niet op en liet flyers met foto's van de kinderen afdrukken en beloofde een beloning van $ 5.000 dollar voor informatie. Al snel kon dit bedrag worden verdubbeld.
In 1952 werd het reclamebord op de plaats van het huis én 1 langs Route 60 geplaatst met dezelfde informatie. Het werd een mijlpaal voor het verkeer door Fayetteville.
 |
Een vrouw in Houston had de familie geschreven dat zij Louis had ontmoet. Hij zou zijn ware identiteit hebben onthult nadat hij te veel had gedronken. Hij zou samen met Maurice in Texas wonen. De lokale politie hielp George de jongemannen te vinden, maar ze ontkenden zijn zoons te zijn.
De familie huurde een privédetective in, maar deze detective verdween zelf spoorloos, zonder ooit informatie te hebben voortgebracht. George en Jennie voegden de foto van Louis toe aan de reclameborden.
In een interview zei George : "We willen het alleen weten. Als ze in het vuur zijn omgekomen, willen we overtuigd worden. Anders willen we weten wat er met hen is gebeurd."
De jongste van de kinderen, Sylvia, heeft nooit geloofd dat haar broers en zussen omkwamen bij de brand. Haar leven lang was ze naar ze op zoek, bezocht websites voor het opsporen van misdaden en vermissingen en ging ze in gesprek met geïnteresseerden. Ze stierf in 2021.
 |
| Sylvia Paxton - Soddor |
————————————————————————————————————————————-
Geen zin in lezen? Luister dan naar de MoordMoment PODCAST
————————————————————————————————————————————-
Bronvermelding:
wikipedia.org
smithsonianmag.com