De moord op de 8-jarige Manon Seijkens uit Helmond is nooit opgelost. Ze is door een misdrijf om het leven gekomen en seksueel misbruikt, maar na bijna 30 jaar is er nog geen enkel spoor dat naar een dader leidt.
Manon
Manon wordt omschreven als een zeer zelfstandig kind; een pittige tante en het liefst zwerft ze de hele dag rond. Ze is daarom ook bijna dagelijks op straat te vinden, zo ook op donderdag 10 augustus 1995. Het is een warme, schitterende zomerdag. Ze draagt die dag een rokje met een hemdje, beiden geel van kleur, bedrukt met rode kersen en ze loopt op blote voeten. Rond half vier gaat ze de deur uit om nog even buiten te spelen, maar zou dichtbij huis blijven, want het was bijna etenstijd.
Na uren te hebben gezocht en gewacht, maakt moeder Gertie Lamphen om kwart over acht ‘s avonds bij de politie melding van de vermissing van haar dochter. Op dat moment heeft ze er al een slecht voorgevoel bij.
Er wordt onmiddellijk groot alarm geslagen en er gaat een enorme zoekactie van start, zowel vanaf de grond als vanuit de lucht. Buurtbewoners, ME, sonarapparatuur, duikers, flyers, posters, speurhonden; alle mogelijke middelen worden ingezet om de kleine meid te vinden.
Verdachte nummer 1
Na 18 dagen zoeken wordt een 60-jarige zwerver aangehouden. Hij zou zich regelmatig ophouden in de omgeving waar Manon verdween. Een getuige verklaarde dat hij de zwerver een dag na de verdwijning gezien had met Manon.
De man werd ondervraagd, waarbij hij zichzelf continue verdacht maakte en zichzelf tegensprak.
Zo was hij door getuigen én door politie op diverse plaatsen in Helmond gezien, maar dat ontkende hij stellig. Bij gebrek aan bewijs werd de man 3 dagen later vrijgelaten, maar bleef bij de politie in het vizier.
Gevonden!
Een mysterieus detail: Manon werd gevonden met - veel te grote - damesschoenen aan, terwijl het meisje blootvoets van huis was gegaan.
De bontgekleurde schoenen, met blauwe, rode, gele en gouden accenten, waren van het merk Marie-Claire. Ze hadden een hak, open hiel en riempje aan de achterkant. De binnenzool was zilverkleurig en voorzien van een merk sticker met de tekst: ‘Marie Claire made in Italy’. De maat van de schoen is nooit bekend gemaakt door de politie, maar ze waren veel te groot voor Manon. Al waren er in het riempje extra gaatjes gemaakt zodat ook kinderen de schoenen konden dragen.
Schaduwzone
Het lichaampje werd gevonden in een zogenaamde “schaduwzone”. Een plek die zó voor de hand ligt, dat niemand daar gaat zoeken. Om er vanaf het huis van Manon te komen, moet je via een kleine sluis de Nieuwe Aa oversteken. In totaal is dat maximaal tien minuten lopen. Vermoedelijk is de dader bekend met de omgeving, aangezien je alleen via een dat sluisje op die plek kunt komen, zonder door het water te hoeven gaan.
Hoe het kan dat deze plek tijdens de zoektocht is “overgeslagen” is niet helemaal duidelijk. In eerste instantie werd alleen binnen de wijk gezocht, omdat Manon uitsluitend daar voor het laatst gezien werd. Maar de directe omgeving van dit schaduwstukje is wél onderzocht.
Werd het per ongeluk overgeslagen? Werd het lichaam er pas later neergelegd?
Verdachte nummer 2
Uitgerekend op de dag dat Manon gecremeerd wordt, wordt de tweede verdachte aangehouden op 23 februari 1996. Het betreft een Helmondse zwerver die zich onder de naam ‘Mister X’ bij de politie had gemeld met tips.
Mister X bleek een 49-jarige ex-TBS’er met vage aanwijzingen als: ‘misschien wordt ze ergens vastgehouden’, vervolgens maakt hij zichzelf verdacht met uitspraken als ‘ik ben de enige die weet wat er met Manon is gebeurd’, ‘ik word bijna mesjoche omdat ik iedere nacht van Manon droom’, en ‘ik zal nooit bekennen, dan kom ik nooit meer vrij’.
Daarnaast konden er ook een aantal feiten rond de vondst van het lichaam in verband worden gebracht met de verklaringen van de man.
Zo kon hij tot in detail vertellen wat het meisje qua kleding droeg en had hij verklaard dat hij Manon 2 dagen na haar verdwijning had gezien met schoenen aan: slippers of instappers. Dit terwijl iedereen tot die tijd had gezegd dat het meisje op blote voeten liep. Zijn omschrijving van het schoeisel bleek te kloppen met wat er bij Manon werd gevonden. Het bijzondere was wel dat op het moment dat hij deze informatie bij de politie deelde, er nog niet aan het grote publiek kenbaar was gemaakt dat het meisje inderdaad met schoenen aan gevonden was.
De man gaf toe Manon te kennen. Ze kwam wel eens bij hem thuis om met zijn kinderen te spelen. Na de dood van zijn vrouw ging de man zwerven en gebruikte hij grote hoeveelheden alcohol, wat hem agressief en onvoorspelbaar maakte.
Maar, eenmaal in de rechtbank lukt het de politie niet om met overtuigend bewijs te komen en de man weigert schuld te bekennen. Sectie had geen uitsluitsel gegeven over de doodsoorzaak van het meisje. Ook de op haar lichaam gevonden 27 cm lange donkere haar matchte niet met de verdachte.
Er volgde vrijspraak vanwege een gebrek aan bewijs.
Verdachte nummer 3
Daarna blijft het 2 jaar lang angstig stil, tot 4 mei 1998.
Wanneer een 27-jarige Helmonder op bezoek is bij zijn broer vertelt hij plots dat hij Manon heeft vermoord. De politie wordt gewaarschuwd en de man arresteert.
 |
| Moeder Gertie Lamphen |
Vlak voor zijn arrestatie werd hij nog aangehouden wegens mishandeling van een vrouw en vernieling van een auto.
De agenten verklaarden dat de man een verwarde indruk maakte, hij sprak onsamenhangend, was bezweet en had schuim om de mond. Hij deed uitspraken over “Jecca”. Hoogstwaarschijnlijk een verwijzing naar de moord op de Helmondse Jecca de Roy, een onopgeloste zaak uit 1994, maar nog niets over Manon.
Tijdens de verhoren die volgden, verklaarde de man dat hij op 10 augustus 1995, na het roken van een kwart gram heroïne, een fiets had gestolen om meer drugs te kunnen kopen. Toen hij door de Astronautenlaan fietste, zou hij naar eigen zeggen opgewonden zijn geworden van Manon, die op straat zat te krijten. Hij lokte haar met een smoesje mee naar het bosje vlakbij haar huis, waar hij haar misbruikt zou hebben. Huilend gaf hij toe dat Manon dreigde het aan haar moeder te vertellen en naar de politie te gaan. Ze schreeuwde, waarop hij zenuwachtig werd en besloot dat ze dood moest. De zeer gedetailleerde verklaring werd op videoband opgenomen en in de rechtszaal afgespeeld, waarbij de emoties hoog opliepen en de meest pijnlijke passages zelfs moesten worden doorgespoeld omdat de rechter ze ‘te schokkend’ achtte.
Ondanks de gedetailleerde verklaring zijn er van meet af aan grote twijfels over de verklaringen van de man. Zo riep de man ook al eens dat hij misschien beter had kunnen zeggen dat hij Jecca had vermoord.
Precies een maand later trekt de man zijn bekentenis in. Hij gaf aan dat het niet zijn eigen woorden waren en dat hij in eerste instantie naar de politie ging omdat hij, achter zijn rug om, werd beschuldigd van de moord op Manon.
Volgens zijn advocaat was de bekentenis een bizarre roep om hulp en noemde zijn cliënt “psychische total loss”. Het overgrote deel van de informatie die de man in zijn verhoor had gegeven, had hij uit verslagen van de rechtszittingen van de eerdere verdachte gehaald.
Ondanks de twijfels van de advocaat, was er volgens Justitie meer dan voldoende bewijs om de man te kunnen veroordelen, omdat hij dader informatie zou hebben gegeven. Informatie die alleen de moordenaar kon weten. Zo is het nooit bekend gemaakt dat Manon een lichtblauw slipje met een wit strikje droeg. Zelfs Manon’s moeder wist dit niet. De man kon ook vertellen dat het meisje die dag friet ging eten én hij kon zeer gedetailleerd omschrijven hoe de begroeiing er op de plek uitzag waar ze gevonden werd.
Er werd een psychisch onderzoek geëist, maar de man weigerde daaraan mee te werken.
Schuldig!
De rechtbank gaf aan dat daderinformatie was bewezen.
De advocaat van de man zou er een ‘nare smaak’ aan over hebben gehouden en in hoger beroep gaan, aangezien zijn cliënt uitsluitend werd veroordeeld door zijn eigen uitspraken, niet op technisch bewijs. Ook zouden getuigenverklaringen niet serieus zijn genomen of gewoonweg aan de kant zijn geschoven. De advocaat bleef erbij dat zijn cliënt zijn bekentenis uitsluitend deed om hulp te vragen voor zijn verslavingen en eiste een nieuw onderzoek naar de feiten.
Hoger beroep
Het lukte de advocaat om 5 nieuwe onderzoeken te laten doen, die ieder zouden kunnen aantonen dat zijn cliënt onschuldig is. Behalve een gedegen psychische onderzoek, werden er getuigen overgevlogen uit de Verenigde Staten, half vergane kledingstukken in een laboratorium opgelapt en zelfs de inmiddels overleden 1e verdachte opgegraven, voor DNA onderzoek. Daarnaast werden getuigen opnieuw gehoord, gedragsdeskundigen ingeschakeld en gekeken naar de verhoortechnieken die de politie had gebruikt bij de bekentenis.
Op 22 december 1999 werd de veroordeelde door het gerechtshof vervroegd vrijgelaten wegens gebrek aan bewijs.
Het oordeel: Bij het hof ontbrak de overtuiging dat de verdachte op enigerlei wijze betrokken was bij de vermissing en gewelddadige dood van Manon.
Enkele minuten later staat de verdachte buiten de poorten en krijgt 70.000 gulden schadevergoeding voor 8 maanden onschuldige opsluiting. Moeder Gertie was hier niet van op de hoogte gesteld en moest het nieuws vernemen via het journaal op de radio.
Tegenwoordige tijd
Wél bekeek het Nederlands Forensisch Instituut met nieuwe technieken nogmaals de DNA-sporen op de gevonden haar. Het haar is afkomstig van iemand uit Oost-Azië of die een familieachtergrond in dat gebied heeft en zou van de dader zelf of van zijn of haar partner kunnen zijn. Het aangetroffen DNA matchte in ieder geval niet met de eerdere verdachten en/of hun (ex-)partners
In het bosgebied waar Manon bijna 30 jaar geleden gevonden werd, herinnert weinig meer aan het misdrijf. De open ruimte waar de politie destijds uitgebreid onderzoek verrichte, is in de loop der jaren volgegroeid met woeste struiken en riet. Ooit stond er een kruis, maar dat is nu onvindbaar. Alleen de speelgoedknuffels die in het water drijven lijken stille getuigen van wat er op deze plek gebeurde.
Coldcaseteam
Het coldcaseteam van de politie Oost-Brabant heeft de zaak in onderzoek en deelt het volgende dader profiel:
Vermoedelijk is Manon voor haar dood seksueel misbruikt. Bovendien lag ze op een locatie die vooral bekend is bij mensen die veel in die omgeving komen. De politie denkt daarom dat de moordenaar een pedoseksueel uit Helmond-Noord is. Misschien woonde hij er destijds of anders was hij er in ieder geval vaak te vinden. Het zou ook kunnen dat hij rond de verdwijning of rond de vondst van Manon zich plotseling uit de voeten maakte. Dat hij verhuisde of niet meer in de wijk kwam. De politie heeft in de jaren negentig overigens ook onderzoek gedaan onder vissers, omdat het lichaam van Manon werd gevonden vlakbij een visplek, maar dat leverde weinig op.
———————————————————————————————————————————-