259 mensen vermoorden, 15 daarvan bekennen, de verklaring weer intrekken en uiteindelijk veroordeeld worden voor “slechts” 5 zaken.
Zijn wapen? De injectiespuit!
——————————————————————————————-BELUISTER DE PODCAST OP ——————————————————————————————-
Veel seriemoordenaars hebben een verknipte relatie met hun moeder. Frans Hooijmaijers (1935) is daarin geen uitzondering.
Dikke Fransje was niet heel populair. Hij had flink overgewicht en een hazenlip, waardoor hij behoorlijk werd gepest op school en daardoor een flink minderwaardigheidscomplex ontwikkeld.
Wanneer zijn vader ziek en hulpbehoevend wordt ontwikkeld Frans zich tot hulpverlener. Mede hierdoor is Frans, van de 3 kinderen, toch wel het lievelingetje van moeder Maria en niets of niemand komt daar tussen. Vader komt uiteindelijk te overlijden en moeder Maria hertrouwt krap 6 maanden later. Wanneer Frans en Maria het idee krijgen dat nieuwe stiefvader en echtgenoot Ger zich probeert te bemoeien met de hechte relatie tussen moeder en zoon, trakteert Maria Ger op rattengif in zijn eten. Dat overleefd hij ternauwernood.
Frans doet dat in zijn volwassen leven toch wel beter. Gezien zijn medische achtergrond heeft hij de juiste kennis, de juiste gelegenheid, de juiste middelen én de slachtoffers voor het uitkiezen.
Frans staat bekend als Barmhartige Samaritaan en een vroom Katholiek. Met zijn 120 kilo zware postuur en zijn werkzaamheden in de verpleging krijgt Dikke Frans al snel een nieuwe bijnaam : de Spuitreus.
Na zijn medische opleiding, treed hij in 1960 toe tot de “orde van Sint Jozef” en vestigt zich in het klooster van Heerlen, waar hij de ziekenafdeling runt. Na slechts 4 maanden verlaat hij het klooster om zijn carrière als verpleger te vervolgen in Sittard. Daar laat hij overal Mariabeelden plaatsen, ontsteekt hij kaarsen en bidt voor de doden. Men is zeer tevreden met zijn positieve houding en de doorgevoerde veranderingen en al gauw krijgt hij de kans om hoofdverpleger te worden.
In 1970 komt hij dan ook als hoofdverpleger te werken op afdeling “de Nachtegaal” in de Lückerheideklinkiek te Kerkrade. Daar worden hoofdzakelijk demente bejaarden verzorgd. Binnen de kliniek had hij behoorlijke aanzien vanwege zijn positie. Niet alleen als hoofdverpleger, maar ook als voorzitter van de personeelsvereniging, als lid van de ondernemingsraad, als lid van de opleidingscommissie, enz.
Frans heeft een obsessie met schoonmaken. Alles moet netjes en schoon zijn. Zijn motto:
‘opgeruimd staat netjes’.
Tussen 1974 en 1975 sterven er op de andere 5 afdelingen van de kliniek in totaal 78 bejaarden. Bij de Nachtegaal zijn dat er in diezelfde periode maar liefst 116.
Tijdens Frans zijn carrière sterven er in totaal 325 patiënten. Bij 259 gevallen worden ernstige vraagtekens gezet en nog eens 112 als ronduit verdacht beschouwd. Collega’s van Frans gaven aan verdachte acties te hebben gezien, zoals het hamsteren en laten verdwijnen van medicatie, het dichtdraaien van zuurstofkraantjes, Frans zijn bizarre, maar veelal juiste, voorspellingen van aankomende sterfgevallen en het dalend aantal sterfgevallen wanneer Frans op vakantie is.
In augustus 1975 slaat een familie eindelijk alarm. De kinderen van de relatief gezonde 89-jarige mevrouw Braams uit Heerlen dienen een klacht in over haar plotselinge, voortijdige dood. Onderzoek wijst vanuit alle richtingen naar De Spuitreus. Hij bleek zijn patiënten vlak voor het einde van zijn dienst te injecteren met Valium of Insuline. Dit middel begon vervolgens pas zijn werk te doen wanneer Frans al lang en breed thuis was.
De toevalligheden stapelen zich op, de klachten stromen binnen en de politie begint een onderzoek naar de verdachte omstandigheden.
Op 14 augustus wordt Frans, met zijn vrouw in de auto, klemgereden door de politie en gearresteerd. Bij hem thuis treft de politie onder andere kleding, vaak in de maat van zijn vrouw, en sieraden aan van overleden patiënten.
Frans mag zijn stiefvader niet en helemáál niet als Ger moeilijk doet over de vele bezoekjes die zijn moeder aan haar zoon brengt. Volgens de officier van justitie moet daar ook het motief van Maria worden gezocht: “Ger Menten werd een sta-in-de-weg tussen deze vrouw en haar lievelingszoon. Na enige tijd werd hij zelfs een reëel dreigend gevaar dat onschadelijk gemaakt moest worden, koste wat het kost.”
Voor de zekerheid wordt ook Maria’s eerste echtgenoot opgegraven en onderzocht op de aanwezigheid van gifstoffen. Deze blijken niet aanwezig te zijn
Maria, 68 jaar oud, wordt veroordeeld tot acht maanden gevangenisstraf en tbs.
Ze verklaart in staat te zijn het overgebleven gif zelf in te nemen om er zelf ook eens flink ziek van te worden. Luid snikkend geeft ze aan niet te weten waarom ze het deed, dat ze heel veel van haar man houdt en blij is dat hij haar had vergeven.
Frans was in de gelegenheid zijn slachtoffers te doden met medicatie, met name valium en insuline. Hierdoor vielen de patiënten in slaap, gleden rustig in een coma en overleden.
Hij gaf toe in 15 gevallen dodelijke injecties te hebben gegeven, maar trok vrijwel direct de verklaring weer in. Uiteindelijk konden er slechts 5 zaken door middel van bewijs rechtstreeks aan Frans worden gelinkt.
Frans beweerde dat hij de oudjes rust wilde geven door ze uit hun lijden te verlossen. Hij wilde ze niet doden, maar ook niet zien lijden. Vooral wanneer ze het ondragelijk benauwd hadden of werden geplaagd door een vreselijke jeuk en met uitpuilende ogen in bed lagen te woelen. “Moet iemand op zo’n manier sterven?”
Tenslotte geeft hij de volgende verpletterende uitspraak : “Ik ben tegen euthanasie.”
Op 20 april 1977 komt het definitieve vonnis: Frans Hooijmaijers moet 18 jaar de cel in en mag 23 jaar zijn beroep niet uitoefenen.
10 jaar later komt hij al weer op vrije voet, hij bleek een voorbeeldig gevangene.
Op zondag 20 augustus 2006 sterft Dikke Frans. Het is een natuurlijke dood.